Toen Johan van zijn telefoon op keek zag hij dat een vrouw struikelde en haar overvolle boodschappen tas liet vallen. Hij veerde omhoog in de bus waarin hij zich begaf en keek verwonderd hoe de vrouw ermee om zou gaan. Een jonge voorbijganger die er voor hem een beetje uitzag als niet te vertrouwen persoon (met een hoodie op, een lange zilveren ketting en twee enkel hoge witte basketbalschoenen) sprong op van het bus bankje en rende naar haar toe.
De vrouw stond intussen met tranen in de ogen te kijken hoe haar boodschappen verder over de grond rolden. Het pulp van de kapot gevallen eieren liep over de stoeprand, en had alle boodschappen doordrenkt met eigeel. De vrouw zag er moedeloos uit Johan dacht dat ze wel een zware dag zou hebben gehad, zoveel tegenslagen, en dan nu dit.
De jongen met de hoodie pakte met een elan in zijn stap de tas op zakte met een dikke glimlach door de knieën waardoor de hoodie afgleed. De boodschappen begon hij met enthousiaste bewegingen in de tas te stoppen. Johan vertelde later dat dit enthousiasme en elan een glimlach op het gezicht van de vrouw had gebracht. Hij had toen ook gezien dat ze daardoor zelf wat weer kracht in haar houding kreeg en langzaam begon te helpen met het oppakken van de boodschappen.
Toen hij dit zag maakte zijn hart een sprongetje. Zijn ogen hadden zich gevuld met tranen van genegenheid en medevreugde. Hij voelde een adrenaline en blijdschap opkomen die hij nog niet vaker had gevoeld. Het verbaasde hem enorm waarom zo'n simpel gebaar van behulpzaamheid hem zo in vervoering bracht. Het was een onbekend gevoel, maar tegelijk ook een gevoel waar hij al heel lang naar op zoek was geweest. Hij vertelde dat hij toen hij thuis aankwam begon na te denken over wat hij had gezien en ervaren die dag. Hij zag in dat er elementen van deze behulpzaamheid ook in hem zaten en dat hij ook op zo'n manier in het leven wilde leren staan.
Hij nam zich vervolgens voor dat hij het nu Echt anders ging doen. Hij begon zijn focus te verleggen naar het positieve en begon steeds meer positiviteit om hem heen te herkennen. In de supermarkt als iemand een ander liet voorgaan bij de kassa. In het verkeer waar mensen elkaar soms onnodig voor laten gaan. De buurman die interesse toonde in buurtgenoten waardoor zij een glimlach op hun gezicht kregen. Of die keer dat hij een moeder een kus zag gaven aan haar kind nadat zij zich had bezeerd. Het voelde heerlijk om dit zo te herkennen en om hier mee bezig te zijn. Het smaakte naar meer en het gaf hem een boost hoeveel gelukkiger hij zich al begon te voelen.
Hoe meer het hem begon op te vallen hoe meer hij merkte dat hij zelf begon open te staan voor dit gevoel. Hij besloot zelf elke dag 1 ding voor een ander te doen in de buurt. Hij merkte dat hier steeds meer hetzelfde gevoel opkwam als bij de behulpzame boodschappen ervaring. In het begin was dit gevoel er in een kleine mate, later steeds meer. Tot hij na een half jaar na het boodschappen incident zich in een constante staat van dit liefdevolle, behulpzame en gelukkige gevoel bevond.
Johan geeft op dat moment een beschrijving van zijn leven: "ik heb me nog nooit zo goed gevoelt. Ik had nooit gedacht dat dit mogelijk was voor mij. Ik voel me geweldig. Wat geweldig dat ik zo anders heb leren denken. Altijd heb ik gedacht dat ik zelf alles goed moest doen, dat het voor mij niet mogelijk was om te genieten van mijn successen en dat ik niet wist wat ik eigenlijk wilde. Het is zo fantastisch dat ik door dit incident heb geleerd hoe belangrijk het helpen van anderen voor me is. Het is zo heerlijk dat ik heb geleerd meer tot rust te komen en van mezelf te houden. Ik voel me dankbaar voor het leven, ik ben gelukkig, ik weet waarvoor ik op aarde ben en ik kan er voluit van genieten.
